ме слекуваш
искусно и вешто
со поткрената веѓа
и извиен ќош од усните
со сигурна рака
и смирено дишење
со самодоверба
која нервозна ме прави
и во грлото стравот ми стои
од кој подголтнувам
и за кој не сум спремна
ме слекуваш
молкум, во тишина која му пречи на умов
па создавам музика во главава
и сакам на друго да мислам
а не на твоите прсти и здив
ниту на топлината која ја шириш
која гори отповеќе од она што поднесувам
па гледам настрана
или барем се обидувам
дур во очите ти читам задевање
и тивка, тивка среќа
ме слекуваш
без да ми ја допреш облеката
кожата ми ја слекуваш
во ролна
одозгора-надолу
како жена чорапи пред љубовникот
ете така ме соголуваш
нежно
мило
љубовно
во тишина
ме слекуваш
и само месото ми го оставаш
со мислите на виделина
и срцето кое чука како поблесавено
со душата на мегдан извадена
а по неа со прст полека поминуваш
небаре стаклена е, од што кршлива е
и ме бакнуваш по сите лузни
кои како сплетена пајажина ме красат
дур ми шепотиш дека ме љубиш
дур сите бедеми ги рушиш
ме слекуваш
цела вечност
како времето да застанало
и да не постои ништо наоколу
освен ние двајца
голи
еден пред друг слечени
без страв и бол
и убоста си ја гледаме
еден во друг продираме
тивко, тивко….полека
Ана Бунтеска
